“Ver Ermeni’yi bana onu öldürmeliyim ben. Cennete gideceğim. Bu Ermeni’yi de öldürürsem benim sayım tamam olacak. Cennete gideceğim. Ver onu bana da sevabıma gir.”  Yaşar Kemal- Yağmurcuk Kuşu                                              

 Ermenilerin “yokluğunu” öğrendiğimde okula gitmeyecek kadar küçüktüm. Annemin kuşaklar boyu molla tedrisatından yetişme ailesi ile babamın seküler ailesi arasındaki kültür çatışması olmasaydı ve bir gün sokakta oynarken molla olan dedem beni yanına çağırıp dini bilgiler sınavına çektikten sonra diğer dedemi kastedip müstehzi bir ifadeyle “Git o Ermeni dölü dedene söyle sokakta oynamana izin vereceğine sana biraz Allah-kitap öğretsin” diyerek bir el hareketiyle yanından kovmasaydı, muhtemelen daha geç öğrenecektim. Eve gelip “Ermeni dölü ne demek?” diye sorduğumda ertesi gün tebdil-i kıyafet Allah-kitap eğitimine yollanınca çocuk aklımla Ermeni’nin na-mütedeyyin demek olduğunu kodlamış olmalıyım ki evimize gelen ve na-mütedeyyin gördüğüm misafirlere “Sen de mi Ermeni dölüsün?” diye sormaya başlayınca tüm aileme şok etkisi yapan gaflarımı engellemek için annem Ermeni’nin ne demek olduğunu açıklamaya karar verdi; “Ermeniler de bizim gibi Allah’a inanıyorlar. Tek farkları Hz. Muhammed’i peygamber olarak kabul etmiyorlar, Hz. İsa’ya inanıyorlar. Saadet babaanne eskiden Ermeniymiş” diyerek büyükbabaannem Saadet hanımın eskiden Ermeni olduğunu söyledi.

1877’de 115 mebusla başlayan parlamento geleneğimizde 23 Nisan 1920 Meclisinin çok önemli bir yeri olduğu ortadadır. 23 Nisan 1920’den önce toplanan altı meclisin başta gelen görevleri, Osmanlı ülkesinde yaşayan milliyetleri bir parlamento çatısı ve Osmanlı milliyetperverliği çevresinde toplayarak imparatorluğun dağılmasına engel olmak, padişahın yetkilerini kısıtlayarak bütçeyi denetlemek, İdare usullerinde reform yaparak Avrupa’nın beklentilerine cevap vermekti.

1877’den sonra Türkiye, birçok savaşlara girdi fakat bu dönemde toplanan altı Meclis’ten hiç birinin asıl görevi vatanı savunmak için gerekli çareleri düşünmek değildi. Zira Türkiye’nin yaşadığı en geniş çaplı, korkunç ve imparatorluğun yapısını baştan ayağa değiştiren Birinci Dünya Savaşı’nda Meclisi Mebusanın karar verici ve savaşı yönlendirici bir rolü olmamıştır.

Türkiye Enerji Su ve Gaz İşçileri Sendikası TES-İŞ üyesi işçiler enerji santrallerinin ve kömür ocaklarının özelleştirilmesine karşı direnişlerini bugünlerde Ankara caddelerinde sürdürüyorlar. “Özelleştirmeye, talana ve yandaş rantına karşı” Kurtuluş Parkı’nda nöbet tutan işçiler coplanıyor, gazlanıyor. Sosyalist partiler, HDP ve bazı CHP milletvekilleri dışında sahip çıkanları yok.

Hafta başında Kızılay meydanında bildiri dağıtıyorlardı. Bildirinin başlığı “ÖzelLEŞtirme Yağma Talan ve Soygundur!”

Son derece çarpıcı ve açıklayıcı bir başlık. Özelleştirmenin nasıl bir yağma ve soygun olduğu konusunda kısa sohbetin ardından bildiriyi elime tutuşturan işçiye sordum:

— Şikâyet ettiğiniz AKP hangi sendikanın genel merkezinde kuruldu?

Yanıt veremedi. Ben söyleyince acı acı gülümsedi.

Hak ve Özgürlükler Partisi (Hak-Par)

Kemal Burkay başkanlığında 2014 Yerel Seçimlerini geride bırakan Hak ve Özgürlükler Partisi (Hak-Par), Burkay imzalı ilk değerlendirmesinde “Partimiz bu seçimde geniş bir alanda aday gösterdi ve dar olanakları ölçüsünde aktif bir çalışma yürüttü.” diyerek başarılı olunduğunu ima etti. Başarının inanç, kararlılık ve uzun soluk isteyen bir iş olduğunun belirtildiği açıklama bir anlamda 'zorunlu' bir gereklilikten öteye gidemiyor. 

Yüksek Seçim Kurulu (YSK) henüz kesin ve resmi sonuçları açıklamadı ancak Kemal Burkay da Kemal Kılıçdaroğlu da kendi memleketlerinde arzuladıkları başarıyı yakalayamadılar. Kemal Burkay'ın “uzun soluklu” derken neyi ve hangi zamanı işaret ettiğini anlamak için kesinleşmeyen sonuçlarda Hak-Par'ın aldığı oy oranlarına bakalım.

30 Mart yerel seçimlerinde Türkiye Komünist Partisinin adayı 44 yaşındaki sağlık memuru Fatih Mehmet Maçoğlu, Tunceli’ye bağlı Ovacık ilçesinin belediye başkanı seçildi. Gazete ve televizyonlar, bu haberi “Türkiye tarihinde ilk komünist belediye başkanı” diye verdi. Doğrudur, Komünist adını taşıyan bir partiden, kendini komünist ilan eden (daha doğrusu komünist olduğunu saklamayan) ilk belediye başkanıdır o. Fakat gerçekte, komünist olan ilk belediye başkanı mıdır? Bağımsız olarak Belediye başkanlığını kazanan Fatsa Belediye Başkanı Fikri Sönmez’in komünist olmadığını kim ileri sürebilir.

Yalnız Fikri Sönmez mi? Türkiye’nin yakın tarihinde komünist bir ruh taşıdığı halde, bu sıfatı kullanamayan başka belediye başkanları yok muydu? "Günahlarını almış olmayayım" ama Ankara Belediye Başkanlarından Vedat Dalokay’ın da öyle olduğu kanısındayım. Geçen dönem Çankaya Belediye Başkanı Bülent Tanık’ın da hakkını yemeyelim. Bizde “komünist” kavramı uzun yıllardır yasak ve lanetli olduğu için pek çok aydın bu sıfatı kullanamadı. Bu nedenle Ovacık Belediye başkanı için “Türkiye’nin ilk komünist belediye başkanı” demek yanlıştır.

All the Wonderfull Toys 2013 – Ressam : Alex Lavrov

Deliyim ama biraz tababet bilgim var, eh eksik olmayın sayenizde siyaset de tahsil ettim. Müsadenizle seçim analizlerime devam edeyim. Efendim çıban, bilindiği üzere mikrobik bir yapıdır, vücudu tutuğu yerde iltihap ve irin oluşturur ve kurtulmanın tek yolu da kurutmak ya da kesip atmaktır. Çıban umumiyetle kaba et ya da sırt gibi yaşamsal işlevi olmayan yerlerde çıkar ancak öylesine rahatsız edicidir ki bütün bünyenin fonksiyonlarını sekteye uğratabilir.

Diktatörlüğe karşı mücadelemizde bizi en çok engelleyen unsur işte bu kıçımızdaki çıbanlardır. Onun için diktatörün kıllarına kafayı takmaktan ziyade kendi çıbanlarımıza odaklanmamız, bunlardan kurtulmaya bakmamız gerekir. Misal, Oral Çalışlar böyle bir çıbandır işte. İlk bakışta solcu, soldan ekmek yemiş, yemeye devam eden bir adamdır, çağdaştır, demokrattır, şudur budur.. Ekmeği bizden yer, ama hizmeti AKP’yedir.  Ufuk Uras çıbanların başka bir örneğidir. Solcudur, demokrattır, muhaliftir, carttır curttur ama rakı kadehlerini diktatörün şerefine tokuşturur.  AKP’nin sofrasına teşrif eden yol düşkünü aleviler böyleleridir, AKP’li belediyelerle içli dışlı ilişkileri olan sözde CHP’li BDP’li müteahhitler bunlardır, AKP’nin İzmir, Kadıköy, Beşiktaş vs. bölgelerde vitrine çıkardığı adamları böylesi çıbanlardır. Özellikle çağdaş, demokrat, beyaz, bıyıksız, sarışın, şık giyimli, yüksek topuklu falan falonlardır.. Zaten AKP ya da CHP’de siyasete girmiş olmaları onlar için sadece bir kader-kısmet meselesi gibidir. Örneğin bunlardan biri diktatörün kapısından def edilince mecburen bu tarafa geçmiş ve başka bir zanaatı olmadığı için uygun bir çıban kadrosu kollayan Ertuğrul Günay’dır.

Hikmet Kıvılcımlı’nın Yarım Yüzyıl Önce Bugün İçin Yazdığı Bir Yazı

Yarım Yüzyıl önce Hikmet Kıvılcımlı’nın Türkiye’nin Ekonomi ve Politikasına yönelik olarak 1965’teki seçimler vesilesiyle yaptığı analizi aktarıyoruz. Sanki bugün için yazılmış gibi.

Yarım yüzyılda hiçbir şeyin değişmediği çok daha iyi görülüyor.

Bugünkü Türkiye’nin ekonomi temeli ve politikasını anlamak için nefis bir yazı.

Ayrıca edebi olarak da tadına doyum olmaz bir yazı, ama bazı lezzetleri tadabilmek belli bir gayret gerektirir.

D.K.

31 Mart 2014 Pazartesi

Neden Böylesine Coşarlar?

Hikmet Kıvılcımlı