Giden bir abinin, elimde kalan son baba parçasının ardından, içimdeki harlanıp duran yangınla ne yazılır, bilemedim.

Doğum günlerimden birinde; “Bak sana hırka aldım, bunu eve götürme, hep muayenehanede kalsın, üşüyünce sırtına alırsın” demişti. Şu an sırtımda o hırka, “sen gittiğinden beri çok üşüyorum Abim”

Babamı tanımadım, sesi nasıldı, kokusu nasıldı bilmiyorum.

Cezaevinde camları tekmelermişim babamın kucağına gitmek için, hatırlamıyorum.

Geceleri “babaaa” diye ağlarmışım, hatırlamıyorum.

Sonra 12 yaşına kadar ki çocuklara izin verilmiş, babalarına dokunmaları için. Babam idam edilmeden önce, en son Öner abimle beni öpüp koklamış, hatırlamıyorum.

İlk acımı, 2,5 yaşındayken tattım. Emekli Subay Evleri’nde otururken, sabahın erken saatlerinde kapı çalınmış, Mustafa dayım gelmişti. Gözleri çok kızarmıştı. Annemle, Ablam ona doğru koştular, üçü sarılarak çok ağladılar. Onlar ağlıyor diye ben de çok ağlamıştım. Yıllar sonra anneme,” babamı o sabaha karşı mı asmışlardı?” diye sordum. “ Çok küçüktün, sen nasıl hatırlıyorsun o günü?” diye ağlamaya başladı.

Bana hep, babamın yurt dışında olduğunu, milli binici olarak yarışlara katıldığını söylediler. Evimizdeki her şey; çay tabağı, pasta tabağı, kül tablası, eşarp…hep at figürlüydü, halâ da öyledir.

Bir yıl sonra teyzem ve iki dayım da art arda kayboldular ortadan. Nerede olduklarını sorduğumda, babamın yanına gittiklerini söylediler bana.

Bu nasıl bir yerdi ki babam dönmediği gibi, Onun yanına gidenler de dönmüyordu bir türlü.

Annemin saçları bembeyazdı artık. Ya O da babamın yanına gider de dönmezse diye başladı ilk korkularım.

Çünkü beraber uyuduğum annem, uykusunda hep “ Fethi” diye sayıklıyordu. Demek, O da Onun yanına gitmek istiyordu.

Sonraları annem beni değil, ben annemi uyutur olmuştum. Asker adımları gibi nefesimi kontrol edip, annemle aynı anda soluk alıp vermeye çalışıyordum. Eğer benden hızlı veya yavaş soluklanırsa, sabaha kadar uyuyamıyordum.

Böyle böyle başladı sevdiklerimi kaybetme korkularım ve bu yaşlarıma kadar peşimi bırakmadı. Her gece sevdiklerimi ölmüş gördüm.

Kim kazanır?
Kim kaybeder?
Kim gider pencerenin önüne?
Kim söyler onun adını herkesten önce?
Kim söyler devrimin türküsünü ?
Biri var
Taşır göğü
o sevdalı
Kazanır.
Kaybetmez.
Söylemez
Biri var, gözlerine sahip
Cesur babasının
O benim kardeşimdi
Ağabeyimdi
Yoldaşımdı
cesur mert süvari
Kapılar kapandığından beri
Sosyalizmin umudu kalmadığından beri
Bir süvari
Yol açan
Taşır göğün taşıması gibi
Sevdalı o yıllara
Gençliğin
68 baharına
Kazanır
Kaybetmez.
Söyler onun adını herkesten önce
Dilimiz
Koparırlar onun da başını
Her darbede yılmaz söyler sözünü
Her yerde
Sosyalizmin adını 
Ağabeyimdi
Yoldaşımdı
Cesur mert süvari
Devrimin süvarisi 

GEÇİCİ AYRILIK BENİMKİSİ, İLK YAZ ÇİÇEĞİNE GEBEYİM. AĞITLAR YAKMAYIN ADIMA, BEN ÖLMEDİM, ÖLMEYECEĞİM.

SÜVARİ

 Alper Taş: Siyasal İslamcılıkla köklü bir hesaplaşma yaşamadan ülkemizin geleceği yok

ÖDP Eş Genel Başkanı Alper Taş ile bugünlerde mecliste maddeleri oylanan ‘Başkanlık Anayasası’ hakkında konuştuk. Taş, ülkenin içinde bulunduğu kaos ortamından kurtulması için Türkiye’yi yeniden kurmak, birleştirmek ve toplumu yeniden inşa etmemiz gerektiğini söylüyor.

-Sizce AKP’nin kafasında tasarladığı bir Türkiye projesi var mı; yoksa tüm bu yaşananlar -özellikle 7 Haziran sonrası süreç- kontrolden çıkmış vaziyette mi?

 Islamik,
Samsul Said
Malezya – Fotoğraf

Yılbaşı gecesi 39 savunmaz insanı katleden terör örgütünün adı İslam Devleti’dir. Uzun adı “Irak Şam İslam Devleti”, kısa adı “İslam Devleti”.

Ancak hükümet yetkilileri ve devleti temsil eden kişiler özenle bu ismi kullanmaktan kaçınıyorlar. Eskiden bunun yerine ne idiğü belirsiz bir Arapça kısaltma olan DAEŞ diyorlardı şimdi onu bile anmıyorlar “terör nereden gelirse gelsin” türünde havadan sudan bir söylem tutturuyorlar.

Bugün yılın son günü. Takvimin 2017 yılını göstermesine sayılı saatler kaldı. Her yılbaşı biraz geçmiş muhasebesi, biraz eğlence ama en çok da umut demektir. Hepimiz daha güzel bir ülke daha güzel bir Dünya umut ediyoruz, yaşanan tüm fenalıklara rağmen bunu umut etmekten vazgeçmiyoruz. Sanırım her yılbaşının en sevindirici yanı da budur. Çünkü umut insanın temel gıdasıdır, ekmek su kadar önemlidir. Tarihe baktığınızda bugün yaşadıklarımızdan çok daha büyük kötülükler görürsünüz, bunlardan sonra bile insanoğlunun yaşamaya ve mücadele etmeye devam etmesi umudun eseridir.

Umudun düşmanları, umudun katilleri her devirde var oldular. Bugün de varlar. Her gün çok farklı biçimlerde karşınıza çıkarlar. Yılbaşı yaklaşırken ise özel olarak tantanalı işler yapmaya kalkışabilirler. Noel Baba bıçaklama, yılbaşı ağacı yakma, Noel Baba sünnet etme gibi akla ziyan şovlar aslında şu basit “umut etme” eylemine karşı girişilen cürümlerdir.